REPO: Ontdek chaos en gelach in elk spel ๐๐
REPO is een van die multiplayer horror/comedy-games die om de paar maanden uitkomt en viraal gaat op scholen in het hele land โ en de wereld, denk ik โ voordat het verdwijnt en vervangen wordt door iets nieuws. Het voelt vergelijkbaar met Dodelijk bedrijf, terwijl jij en je vrienden in vreemde omgevingen terechtkomen waar je zoveel mogelijk buit moet verzamelen en vervolgens moet ontsnappen. ๐ฐ๐โโ๏ธ
Buit pakken en levend ontsnappen zijn slechts excuses om dingen te laten vallen die exploderen wanneer monsters je aanvallen. ๐ฅ Het spel is ontworpen om momenten te creรซren waarop alles hilarisch misgaat en jij en je vrienden zo gefocust zijn op het lachen dat je de situatie alleen maar erger maakt. ๐๐
Ik heb behoorlijk wat solo gespeeld, wat absoluut de verkeerde manier van spelen is, maar ik vond dat ik de basis moest leren voordat ik met vrienden in een rampsituatie zou duiken. En het blijkt dat solo spelen in REPO Het is best grappig. ๐ฎ
Deels komt dit doordat de game qua gevoel ongetwijfeld goed in elkaar zit. Het lopen gaat langzaam, maar er zijn mooie hoofdbewegingen die de actie begeleiden, en het grijpen en manipuleren van objecten voelt prettig spelachtig aan. Halfwaardetijd en alles om je heen heeft een goed gewicht. ๐น๏ธ
De deuren zien eruit alsof ze bestand zijn tegen nucleaire explosies. Je oogstkarretje lijkt je tegen een paar stoten te kunnen beschermen voordat het implodeert, en het heeft dat ideale drijfvermogen terwijl je het door een ander donker landschap van rommel duwt op weg naar het extractiepunt. ๐ช๐ฅ
Stel je hilarische rampen voor, zelfs solo. Tijdens mijn eerste solo-playthrough raakte ik helemaal in paniek. Ik had het karretje achter me en baande me een weg door wat opslagruimtes, waarbij ik per ongeluk waardevolle spullen liet vallen en wat goedkope kronen opraapte, die me niet eens in de buurt van de gewenste buitwaarde voor het level brachten. Ik pakte ze toch en liep toen naar een ruimte die duidelijk een soort badkamer was, maar er lag een akoestische gitaar op de vloer. ๐ธ๐ค



Deze gitaar was veel waardevoller dan de kronen die ik tot nu toe had vastgehouden, en ik was zo'n tweeduizend dollar aan waarde kwijtgeraakt door hem alleen al naar mijn karretje te dragen, hem tegen planken te stoten en over de vloer te slepen. Dit was horror รฉn komedie die geen monsters nodig had. Ik was als een klein kind in een dure glaswinkel. Ik bloosde bijna van schaamte. ๐ณ๐
Net op dat moment begon er een vreemd, dreunend geluid op de achtergrond te spelen, maar ik had nog steeds weinig buit, dus ik moest nog een stukje verder. In de volgende kamer stuitte ik op iets wat duidelijk een bus met explosief gas was. Ik wilde er zo ver mogelijk vandaan blijven, maar het was een fortuin waard, dus liep ik, ongelooflijk voorzichtig, ermee naar de kar. Ik raakte het buitdoel van het level en meer, en nam even de tijd om te vieren voordat ik doorging naar het volgende level. ๐๐ฅณ
Dit was, en ik weet bijna zeker dat ik het al eerder heb geschreven, het moment waarop de kabouters aanvielen. ๐งโโ๏ธ Ik dacht dat ik veilig was, in de veilige ruimte van het busje dat je van het ene naar het andere niveau brengt, maar dat was duidelijk niet het geval, want er verschenen vier of vijf boze kleine tuinkabouters, die naar me blaften en kattenkwaad uithaalden.
Ik pakte er een op en ontdekte dat ik hem dood kon maken door hem simpelweg te laten vallen; net als de vazen die ik in de buitenwereld vond, staan kabouters op het punt om bij een impact te versplinteren. ๐ฅ Eรฉn, twee, drie, vier kabouters vielen, en toen sprong er een groot hoofd met starende ogen uit de duisternis, en binnen enkele seconden was ik dood. Dood, maar ook getraumatiseerd door die starende ogen, dat vreemde zwevende hoofd. ๐ฑ๐ Oh God.


Ik heb nog nooit een game gemaakt, maar ik vermoed dat het een van de makkelijkste dingen is om te doen, in plaats van alleen maar chaos te creรซren. Ik weet zeker dat dat ook moeilijk is, maar het valt wel binnen de categorie 'easy game design'. Toch lijkt het me dat, ondanks de chaos, wat REPO doet, iets veel verheveners is. Het heeft een ritme in de chaos: het maakt je bang met niets, dus als er iets opduikt, ben je klaar voor iets explosiefs. Het omringt je met kwetsbare objecten, maar geeft je tools die je verleiden om te snel te gaan, waardoor je uiteindelijk alles kapotmaakt. ๐ฃโจ
Het heeft ook die magische combinatie van oorzaak en gevolg die alles definieert, van Laurel en Hardy-komedies tot een wereldwijde nucleaire oorlog. Toen ik die gitaar op de badkamervloer zag liggen โ alweer zo'n zin waarvan ik vreemd genoeg zeker weet dat ik die al eerder heb geschreven โ wist ik meteen een paar dingen. A) Hier was moed. B) Hier was geluk! C) Ik zou er een puinhoop van maken. D) Daar zou ik voor boeten. ๐ฒ๐คฆโโ๏ธ
Over Laurel & Hardy gesproken, ik heb trouwens al heel wat keren naar REPO gekeken op YouTube en heb me kostelijk vermaakt met het volgen van de avonturen van een groep die moest samenwerken om een piano door een level te verplaatsen. Deze game schittert echt met vrienden, met andere woorden, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de gadgets die je kunt gebruiken, monsters die je aanmoedigen je te verstoppen om niet gepakt te worden, en de verhalen die spelers al beginnen te ontdekken. ๐๐ค
Concluderend, REPO is een fris en vermakelijk voorstel dat horror ๐ป en komedie ๐ meesterlijk combineert, waardoor elk spel een ervaring vol chaos, gelach en onverwachte momenten ๐ wordt. Het zorgvuldige ontwerp en de mechanica, die zowel teamwork ๐ค als improvisatie ๐ญ stimuleren, zorgen ervoor dat, hoewel alleen spelen leuk kan zijn, de ware magie van het spel naar boven komt wanneer je de ramp met vrienden deelt ๐ฅ.
REPO Het biedt niet alleen actie en adrenaline โก, maar ook een constante dosis humor en verrassing ๐, waardoor het een ideale titel is voor wie op zoek is naar ongebreideld plezier in een multiplayeromgeving ๐ฎ. Deze game van Semiwork verdient zonder twijfel de aandacht van wie houdt van chaotische avonturen waarin elke fout een onvergetelijk verhaal wordt ๐.